فولوئوریت
فولوئوریت . انسان به طور معمول روزانه به میزان 3/0 تا 5 میلی گرم در لیتر فلورین دریافت می نماید که تا حدود 3 میلی گرم ممکن است توسط غذاهای مختلف تأمین شود. اما این میزان با توجه به رژیم غذایی و شیمی خاک محلی که محصولات بر روی آن می رویند، می تواند متغیر باشد.
فلورین در جلوگیری از پوسیدگی دندان و کاهش بیماریهای دهان و دندان موثر بوده و باعث استحکام دندانها و نیز استخوانها می شود. دندان ها و استخوان ها از ترکیب کانی های فسفات کلسیم , نظیر آپاتیت تشکیل شده اند. ورود و دخالت فلورین در داخل بلورهای ساختمانی تشکیل دهنده آپاتیت ، باعث کاهش حلالیت و افزایش سختی آن می شود و بالطبع افزایش مقاومت در برابر پوسیدگی دندان ها و پوکی استخوان را به دنبال دارد. به همین علت در تهیه خمیردندان و نیز دهانشویه بکار می رود .
با این همه استفاده بیش از حد فلورین نیز اثرات سوء جانبی به دنبال خواهد داشت. در مناطقی که آب های طبیعی به طور معمولی دارای میزان بالایی از فلورین هستند و در نتیجه میزان دریافت آن به دو تا هشت برابر میزان طبیعی افزایش می یابد، لکه های سیاه و تیره رنگی روی دندان ها دیده می شود. در این حال ، دندان ها مقاومت بیشتری نسبت به پوسیدگی نشان می دهند هر چند که این لکه ها تنها سبب عدم زیبایی دندان ها می شوند، اما موضوع مهم تر در دریافت میزان های بسیار بالای فلورین است (بیست تا چهل برابر طبیعی) که موجب توسعه غیر طبیعی و سختی استخوان ها (Bone Selerosis) و کلسیتی شدن لیگامنت ها (بیماری فلوروزیس) می شود.
( این اثر را خودم در منطقه ای که جهت اکتشاف فلورین کار می کردیم , دیده ام …. بر روی دندانهای تمام اهالی یک روستای 2000 نفری لکه های تیره مشاهده می شد و جالب اینکه هیچکدام از آنها تا به حال گذرش به دنداپزشکی نیفتاده بود … علت هم استفاده از آب قناتی بود که بعدها متوجه شدیم این آب از مرکز رگه فلورینی به ضخامت 4-5 متر می گذرد و در نتیجه حاوی مقادیر بالایی از فلورین است… نکته جالب نر دیگر اینکه بسیاری از جوانهای آن روستا, به ورزشهای رزمی روی آورده بودند و حتی چند نفری هم دارای مقام کشوری در رشته هایی مثل کونگ فو شده بودند !! (
در صنایعی که به فلورین نیاز دارند و فرایندهای دمای بالا در حال عملکرد هستند ، فلورین به صورت اسید فلوریدریک یا ترکیباتمشابه آن به محیط رها می شود که برای گیاهان ، جانوران و انسان بسیار سمی هستند. بسیاری از دانشمندان به همین علت جان خود را از دست داده اند.
CFC ها (هیدروکلروفلوئورو کربن‌ها) باعث تخریب لایه اوزون می‌شوند لذا در کنوانسیون سازمان ملل که در سال 1997 در کیوتو به منظور بررسی تغییرات آب و هوایی برگزار شد, هیدروفلوئورکربن‌ها، پرفلوئورکربن‌ها و هگزا فلوئوریدگوگرد, به دی اکسیدکربن، متان و اکسید نیتروژن به عنوان گازهای گلخانه‌ای افزوده شدند که میی بایست تحت کنترل قرار گیرند.